அயல் நாட்டுக் குழப்பங்கள்!

அயல் நாட்டுக் குழப்பங்கள்!

1997 ஜூலையில் முதன் முறையாக அமெரிக்காவில் வந்து இறங்கினேன். முதல் ஐந்து அல்லது ஆறு மாதங்களில் எனக்கு ஏற்பட்ட அனுபவங்களை இப்பொது நினைத்துப் பார்க்கும் போது சிரிப்பாக வந்தாலும், அவைகள் நடந்த காலத்தில் கோபம், வருத்தம், சந்தோஷம் எல்லாம் இருந்தது!

தொலைபேசிக் கட்டணம்: நான் ஆஸ்திரேலியாவில் ஆறு மாதம் இருந்திருந்தாலும், பிறந்து வளர்ந்தது என்னமோ தமிழ் நாட்டில் மட்டும் தான்! பரீட்சைக்கு மட்டும் பிரெஸிலில் வளரும் காப்பி பற்றியும், சகாரா பாலைவனத்தைப் பற்றியும் படித்தும், அதிகமாக உலக விஷயங்கள் தெரியாமல் வளர்ந்து விட்டதன் குறை, இங்கு வந்தபின் தான் தெரிந்தது. இந்தியாவில் (ஆஸ்திரேலியா உட்பட மற்ற பிற நாடுகளிலும்) தொலைதூர எண்களுக்கு முதலில் முதலில் 0 சுற்றி (அல்லது அழுத்தி) பின் தொலைபேசி எண்ணை சுற்றுவோம். அதே முறையில் இங்கு வந்ததும் தொலைபேசியை உபயோகித்தால் யாரோ ஒருவர் குறுக்கே வந்து எண்ணைக் கேட்பார். மற்றவர்களை கேட்கக் கூச்சப்பட்டுக் கொண்டு, கிட்டத்தட்ட ஒரு மாதத்திற்கு இதே போல் மற்ற மாநிலங்களில் உள்ளவர்களுக்கு பேசிக் கொண்டிருந்தேன்! ஊரில் இருந்து வரும் போது உறவினர், நண்பர், தெரிந்தவர் எல்லாம் கொடுத்து அனுப்பியிருந்த எண்களுக்கு போன் பண்ணி முடித்தாயிற்று.

மாதம் முடிந்த பின் தொலைபேசிக் கட்டணத்திற்கான சீட்டு வந்ததும் தான் தெரிந்தது ஏதோ தவறு இருக்கிறது என்று! கட்டணம் $250க்கும் மேலே! மாத ஆரம்பத்தில் தொலை பேசி இணைப்புக்காக பேசிய போது சொல்லப்பட்ட கட்டணத்தை விட மிக அதிகம்! அரக்கப் பரக்க அவர்களைக் கூப்பிட்டு (தொலைபேசியில் தான்) பேசிய பிறகு தான் தெரிந்தது என் தவறு. என்னுடைய இதர மாநில பேச்சு அனைத்தும் "இணைப்பர் உதவி பெற்றவை" என்று. (Operator Assisted Calls). அமெரிக்காவில் தொலைதூர எண்களுக்கு 0க்கு பதிலாக 1ஐ அழுத்த வேண்டும் என்பது அப்போது தான் தெரிந்தது! மூக்கால் அழுதுகொண்டே கிட்டத்தட்ட $220 அதிகமாகக் கொடுத்தேன்!

இன்று அமெரிக்காவில் இருக்கும் தொலைபேசி மூலமான உதவி சேவைகளில் பெரும்பான்மையானவை இந்தியாவிலிருந்து தான் நடக்கின்றன. அங்கு வேலை செய்யும் இளைஞர்கள், இளைஞிகள் இதைப் படித்தால் வாய் விட்டு சிரிப்பார்கள் - 'இவனுக்கெல்லாம் அமெரிக்கா வாழ்வு' என்று.

மின்சார விளக்கை எரிய வைக்கத் திணறியதும், என் மனைவி இங்குள்ள சுவிட்ச்சைப் பற்றி விளக்கியது (அறிவாளி படத்தில் தங்கவேலு - சரோஜா பேசும் 'சொஜ்ஜி, இடியாப்பம், முருக்கு, மசால்வடை' வசனம் ஞாபகம் வருகிறதா?), முதல் முறையாக காரை ஓட்ட ஆரம்பித்து, சாலையில் எந்தப்பக்கம் போவதென்று திணறியது (நல்ல வேளை யாரையும் இடிக்கவில்லை), குளியலறைக்குள் போய்விட்டு, தாழ்ப்பாளை போடத் தடவியது, ‘உன் நடுப்பெயர் என்ன?’ (middle name) என்ற கேள்வியைப் புரிந்து கொள்ளத் திண்டாடியது, எல்லாமே தமாஷ்தான்!

எல்லாவற்றையும் விட அதிகமான சிரிப்பும், வெறுப்பும் வந்தது என் ஆங்கில மொழி உச்சரிப்பும், வார்த்தைப் பிரயோகமும் தான். என் மனைவி ஓட்டிய கார் விபத்தில் அடிபட்டதும், அதை சரி செய்ய போன் செய்து காரை எப்போது 'கராஜில்' (Garage) கொண்டு விடுவது எனக் கேட்க, அவர் 'பாடி ஷாப்?' (body shop) எனத் திருப்பி கேட்க, நான் குழம்பி 'நான் வேலை தேடவில்லையே' என்றேன்! அப்புறம் தான் புரிந்தது - நம்மூர் 'கராஜ்' - அவர்களின் 'பாடி ஷாப்'; நம்மூரின் 'பாடி ஷாப்' அவர்களின் 'கன்சல்டிங் கம்பெனி' என்று. ஒருவழியாக புரிந்து கொண்டு, புரிய வைப்பதற்குள் போதும்-போதும் என்றாயிற்று.

கடந்த முறை இந்தியா சென்ற போது, என் ஆங்கிலத்தைக் கேட்ட கல்லூரி நண்பன் என்னுடைய உச்சரிப்பு மாறி விட்டது (அதாவது முன்பு போல் நன்றாக இல்லை) என்று குறைப்பட்டுக்கொண்டான். இங்கு இன்னமும் சில சமயம் என் உச்சரிப்பு சரியல்ல எனக் கூறுகிறார்கள். என் ஆங்கில உச்சரிப்பு இப்போது இங்கேயும் இல்லாமல் அங்கேயும் இல்லாமல் பசிபிக் கடலில் மிதந்து கொண்டு இருக்கிறது என நினைக்கிறேன்!