'திருவிளையாடல்'

சென்ற வாரம் நான் பார்த்த தமிழ்ப் படம் 'திருவிளையாடல்'. நடிகர் திலகம், நடிகையர் திலகம், திரு. பாலையா நடித்த ஒரு அருமையான படம். தருமியாக வந்து சிரிக்க வைத்த நாகேஷ், ஔவையாக வந்த திரு. கே.பி. சுந்தராம்பாள் இன்றும் மனதில் நிற்கிறார்கள். முக்கியமாக சிவாஜியின் முகபாவம் (குறிப்பாக பாட்டும் நானே பாடும் போதும், நக்கீரரோடு வாதிடும் போதும்), அருமையான இசையோடு கூடிய பாடல்கள். பாதிப் படத்திற்கு நானும் என் மனைவியும் வசனம் சொல்லிக்கொண்டே வந்தோம்!

இம்முறை படத்தைப் பார்த்தபின் ஐந்து நாட்களாக ஒரே யோசனை. இறைவன் இந்த மாதிரியெல்லாம் விளையாடுவாரா? படத்திற்காக கதை கொஞ்சம் ஜனரஞ்சகமாக மாறியிருந்தாலும் 'இறைவன் ஏன் சோதிக்க வேண்டும்? ஏன் சுற்றி வளைத்து காரியங்கள் செய்ய வேண்டும்?' என்றெல்லாம் யோசனை. உதாரணமாக ஹேமநாத பாகவதரின் ஆணவத்தை அடக்க எண்ணினால், போட்டியில் பாடும் போது அவர் குரலைக் கெடுத்திருக்கலாம்! தருமிக்கு பணம் வேண்டுமென்றால் ஒரு புதையல் கிடைத்திருக்க வழி செய்திருக்கலாம். ஒரே குழப்பம்.

நடுவில் திரு. வேளுக்குடி கிருஷ்ணன் அவர்களின் உபன்யாசம் (சி.டி.) கேட்டேன். அதில் அவர் ஓரிடத்தில் 'இறைவன் செய்யும் எல்லா விஷயங்களையும் நம்மால் புரிந்து கொள்ள முடியாது. அவர் ஸ்வாமி - நாமெல்லாம் தொண்டர்கள். ஸ்வாமி செய்யும் எல்லாமும் நமக்குப் புரிந்துவிட்டால் நமக்கும் அவருக்கும் தொண்டன் - ஸ்வாமி என்னும் உறவே இல்லாமல் போய்விடும்' என்கிறார். உண்மைதான்.

யோசித்ததில் என் வாழ்க்கையில், பிரபந்தத்தில் திருமங்கையாழ்வார் சொல்வது போல:
"கற்றிலேன் கலைகள் ஐம்புலன் கருதும்
கருத்துள்ளே திருத்தினேன் மனத்தை
பெற்றிலேன் அதனால் பேதையேன் நன்மை" வரை வந்தாயிற்று. இனிமேல் எப்படிப் போகுமோ? யாருக்குத் தெரியும்?